Αντιρρησίες συνείδησης

Το όνομά της είναι Omer Goldman, ήταν 19 χρόνων και δηλωνε αντιρρησίας συνείδησης του Ισραηλινού στρατού (Shministim). Η Omer αρνήθηκε να καταταγεί στον Ισραηλινό στρατό το 2008 και αντιμετώπισε ποινές φυλάκισης. Ο πατέρας της μάλιστα, δεν είναι ένας οποιοσδήποτε γονιός. Διετέλεσε αναπληρωτής επικεφαλής της Μοσάντ, και εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στον τομέα της ασφάλειας και των μυστικών υπηρεσιών στο Ισραήλ.

Ο δικαστής ο οποίος έκρινε την υπόθεσή της, προσπάθησε να την πείσει να εγκαταλείψει την επιλογή της "asternersi" (αντιρρησίας συνείδησης αντί της στρατιωτικής θητείας) λέγοντας της, "ίσως στα σημεία ελέγχου, μπορείτε να δώσετε καραμέλες στα παιδιά της Παλαιστίνης" (χωρίς ειρωνεία).

Η Omer απάντησε, "Τι προσφέρει μια καραμέλα αν αυτά τα παιδιά υπάρχουν εκεί σε εδάφη που δεν αναγνωρίζονται ως δικά τους; Πλήρης σεβασμός και αλληλεγγύη σε αυτά τα νιάτα". Μια απάντηση που της κόστισε 21 ημέρες στη φυλακή. Η ίδια έχει κρατηθεί και πάλι στο παρελθόν, μετά τη συμμετοχή της σε ακτιβιστικές δράσεις ενημέρωσης και διαμαρτυρίας για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι λαμβάνει μέρος σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις από τα 16 της.

"Αρνούμαι να συμμετάσχω στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η χώρα μου. Η βία δε θα φέρει κανενός είδους λύση. Δε θα συμμετάσχω στη βία, κι ας γίνει ό,τι είναι να γίνει", δηλώνει η ίδια.

Τι λέει για τον πατέρα της; "Έχουμε τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα. Είμαστε επίμονοι και θέλουμε να φέρουμε εις πέρας αυτό για το οποίο παλεύουμε. Είμαστε όμως και εντελώς ιδεολογικά αντίθετοι. Εγώ παλεύω για το τέλος της αιματοχυσίας".

"Κατάλαβα την πραγματικότητα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, μόνο όταν πέρασα στην αντίπερα όχθη και είδα τι γίνεται με τα ίδια μου τα μάτια. Οι Αρχές του Ισραήλ παραπληροφορούν τον κόσμο. Λένε ψέμματα ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε άμυνα ενάντια στην τρομοκρατία. Έχουμε τη μεγαλύτερη λογοκρισία παγκοσμίως".

Με βάση τα επίσημα στοιχεία του στρατού, το 25% των ανδρών και το 43% των γυναικών αρνούνται να καταταχθούν στις ένοπλες δυνάμεις. Η άρνηση στράτευσης δεν είναι καινούριο φαινόμενο στο Ισραήλ. Η πρώτη περίπτωση καταγράφηκε το 1954, όταν ο δικηγόρος Αμνόν Ζιχρόνι δήλωσε αρνητής συνείδησης ως φιλειρηνιστής.



Η Omer Goldman έχει αντιδράσει πολλές φορές στα εγκλήματα που διαπράττει το Ισραήλ και είναι μέλος της ακτιβιστικής οργάνωσης December18th των Shministim.

Οι Shministim δημιουργήθηκαν από ισραηλινούς μαθητές στις 18 Δεκεμβρίου του 2008. Μαθητές που φυλακίστηκαν επειδή «αρνήθηκαν να υπηρετήσουν τον ισραηλινό στρατό που καταλαμβάνει τα παλαιστινιακά εδάφη». Ο μεγαλύτερος ήταν 19 ετών.

Αυτά τα παιδιά δεν είχαν περιορισμούς μόνον λόγο φυλάκισης. Δεν μπορούσαν να εργαστούν όπου ήθελαν, δε μπορούσαν αν πάνε όπου θέλουν, δε μπορούσαν να ζήσουν ελεύθερα όπως συνομήλικοί τους στην Παλαιστίνη.

Η Omer μαζί με ακόμη 39 συμμαθητές της το 2008 υπέγραψαν μια επιστολή διαμαρτυρίας για τα εγκλήματα του Ισραήλ. Και αυτή αλλά και πολλοί συμμαθητές της μπήκαν στην φυλακή.

«Πιστεύω στην κοινωνία. Είμαι μέρος της. Κι αυτός είναι ο λόγος που αρνούμαι να πάρω μέρος στα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν από την χώρα μου. Η βία δεν οδηγεί σε καμία λύση»!

Το 2009 κι ενώ ήταν 19 ετών, έγραφε μέσα από τις φυλακές: «Μεγάλωσα μέσα στον στρατό. Ο πατέρας μου ήταν επικεφαλής της Μοσάντ και είδα την αδελφή μου, οκτώ χρόνια μικρότερη μου, να υπηρετεί τον στρατό».

Μέχρι κι ένα χρόνο πριν πίστευε πως ο Ισραηλινός στρατός είναι εκεί για να προστατεύει εκείνην και τους φίλους της. Αλλά όταν βρέθηκαν σε μία ειρηνική διαδήλωση στα Παλαιστινιακά εδάφη και οι Ισραηλινοί έριξαν πυρ εναντίον τους, η νεαρή Omer άρχισε να βλέπει τον κόσμο διαφορετικά.

http://projector-revolt.blogspot.gr/2014/07/omer-goldman-19.html

Γκίντεον Λεβί: Ο πιο μισητός (και ταυτόχρονα πιο ηρωικός) άνθρωπος στο Ισραήλ

πηγή
Το να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα θέλει πολύ κουράγιο – πόσω μάλλον όταν αυτό το «ρεύμα» είναι το κυρίαρχο δόγμα του Ισραήλ, κι εσύ είσαι κάποιος που απλά θέλει να πει την αλήθεια.
Ο Ισραηλινός συγγραφέας και δημοσιογράφος Γκίντεον Λεβί, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Independent, στην οποία παραχώρησε συνέντευξη, είναι «ο πιο μισητός άνθρωπος στο Ισραήλ – και ίσως ο πιο ηρωικός». Ο Λεβί έχει πυροβοληθεί επανειλημμένα από τον ισραηλινό στρατό, έχει απειληθεί να ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου στους δρόμους του Ισραήλ, ενώ υπουργοί της χώρας έχουν ζητήσει τη στενή παρακολούθησή του, ως «κινδύνου» για την ασφάλεια του Ισραήλ.
Κι αυτό γιατί κάνει κάτι πολύ απλό, κάτι που κανένας σχεδόν Ισραηλινός δεν έχει κάνει: Σχεδόν κάθε βδομάδα εδώ και τρεις δεκαετίες ταξιδεύει στα κατεχόμενα της Γάζας και περιγράφει αυτό που βλέπει, ξεκάθαρα και χωρίς προπαγάνδα. «Η ταπεινή αποστολή μου είναι να αποτρέψω μία κατάσταση στην οποία πολλοί Ισραηλινοί να μπορούν να πουν, ‘δεν ξέραμε’», δηλώνει ο ίδιος.
«Υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός πλύσης εγκεφάλου στο Ισραήλ, που πραγματικά μας συνοδεύει όλους μας από τα παιδικά μας χρόνια, και είμαι προϊόν αυτού του μηχανισμού όπως όλοι. Είναι κάποιες προκαταλήψεις που είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις. Ότι εμείς οι Ισραηλινοί είμαστε τα απόλυτα και μοναδικά θύματα. Ότι οι Παλαιστίνιοι είναι γεννημένοι για να σκοτώνουν, και το μίσος τους είναι παράλογο. Ότι οι Παλαιστίνιοι δεν είναι ανθρώπινα όντα όπως εμείς… Έτσι, έχεις μία κοινωνία χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, χωρίς ερωτηματικά, σχεδόν χωρίς καθόλου πολιτικό διάλογο. Τα να υψώσεις τη φωνή σου σε όλα αυτά είναι πολύ δύσκολο», σημειώνει ο Λεβί, που αυτήν την περίοδο προωθεί το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο «Η Τιμωρία της Γάζας».
«Ο μηχανισμός πλύσης εγκεφάλου είναι τόσο αποτελεσματικός, που το να προσπαθείς (να τον αντικρούσεις) είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις μια ομελέτα να ξαναγίνει αυγό. Κάνει τους ανθρώπους γεμάτους άγνοια και βιαιότητα», παρατηρεί, και φέρνει ένα παράδειγμα από τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ το 2008-2009: «Ένας σκύλος, ένας ισραηλινός σκύλος, σκοτώθηκε από έναν πύραυλο Κασάμ και μπήκε στο εξώφυλλο της πιο δημοφιλούς εφημερίδας του Ισραήλ. Την ίδια ακριβώς μέρα σκοτώθηκαν δεκάδες Παλαιστίνιοι. Ήταν στη σελίδα 16, σε δύο γραμμές».
Πώς όμως ο Λεβί ξέφυγε από αυτόν το μηχανισμό προπαγάνδας; Ήταν «ατύχημα», λέει ο ίδιος χαριτολογώντας. Εκπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία στο ραδιοφωνικό σταθμό του ισραηλινού στρατού, και κατόπιν συνέχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος, «κι έτσι άρχισα να πηγαίνω στις κατεχόμενες περιοχές συχνά, κάτι που οι περισσότεροι Ισραηλινοί δεν κάνουν. Και μετά από ένα διάστημα, σταδιακά, έφτασα να τους δω όπως πραγματικά είναι», αναφέρει.
Θεωρεί ο ίδιος ότι ένα μποϊκοτάζ σε βάρος του Ισραήλ θα ήταν λύση; «Δεν μποϊκοτάρω το Ισραήλ. Θα μπορούσα να το έχω κάνει, θα μπορούσα να έχω εγκαταλείψει το Ισραήλ. Αλλά δε σκοπεύω να φύγω από το Ισραήλ. Ποτέ. Δεν μπορώ να καλέσω τους άλλους να κάνουν αυτό που δεν θα κάνω εγώ. Υπάρχει άλλωστε και το ερώτημα αν αυτό θα λειτουργούσε. Δεν είμαι σίγουρος ότι οι Ισραηλινοί θα καταλάβαιναν», επισημαίνει, σχολιάζοντας πως αν ένα μποϊκοτάζ γινόταν αντιληπτό ως κατακραυγή ολόκληρου του κόσμου κατά του Ισραήλ θα μπορούσε να ήταν αποτελεσματικό. Ωστόσο, «οι Ισραηλινοί πιθανότατα θα το εκλάβουν ως ‘απόδειξη’ ότι ο κόσμος είναι αντισημιτικός και θα μας μισούν πάντα».
Αντίθετα, πιστεύει ότι μόνο μία μορφή πίεσης θα μπορούσε να επαναφέρει το Ισραήλ στη λογική: «Η μέρα που ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών θα αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στην κατοχή, θα τελειώσει. Γιατί το Ισραήλ ποτέ δεν ήταν τόσο εξαρτημένο από τις ΗΠΑ όσο είναι τώρα. Ποτέ. Όχι μόνο οικονομικά, όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά πάνω απ’ όλα πολιτικά. Το Ισραήλ είναι εντελώς απομονωμένο σήμερα, με εξαίρεση την Αμερική», εκτιμά.