Έτσι τα λέω καλύτερα.

Επισκέπτης

Γράφω γι' αυτούς,
που μόνοι τους στέκονται απέναντι στο ρεύμα που,
σκλαβώνει τη σκέψη αυτούς που,
οι πολλοί αποκαλούν μοναχικές καρδιές,
καθώς το νόημα της ζωής που τους τυφλώνει το φώς της,
προσπαθούν να βρουν από κοντά την αλήθεια που,
εμπιστεύονται και ξέρουν πως πιστεύουν.
Γι αυτούς που, δέχτηκαν και κατάλαβαν το λάθος τους,
τώρα προσπαθούν να το διορθώσουν.
Γι αυτούς που η ελπίδα πεθαίνει μόλις πεθάνουν αυτοί,
γνωρίζοντας πως υπάρχουν κι άλλοι νέοι ικανοί,
να κρατήσουν με σειρά το λάβαρό της .
Γι αυτούς που δε τρων’τα παραμύθια.
Γι αυτούς που ψάχνουν τη δύναμη και προσπαθούν να σηκωθούν μετά την πτώση.
Γι αυτούς τους ανήσυχους, ατίθασους, συνειδητούς χαρακτήρες που ,
η σκέψη τους, παρέα με την ψυχή, αληταριό δε φυλακίζονται !
Γι αυτούς που δε μένουν στο πρόβλημα, μα ψάχνουν την λύση.
Γι αυτούς που πραγματικά αγαπούν τη φύση.
Γι αυτούς που τελικά ζουν σαν πολεμιστές του φωτός
δίχως να το καταλάβουν έχει γίνει σκοπός !

Γράφω γι’ αυτούς που
χάνονται στα όνειρα του νου τους
και χτυπάει η καρδιά τους μες τα βάθη του κορμιού.
Γράφω γι’ αυτούς που
αγγίζουν την ψυχή του ουρανού τους
χορεύουν ρυθμικά σε μια φουρτούνα του μυαλού.
Γράφω γι’ αυτούς που
θέλουνε τον ήλιο του καιρού τους
και χτίζουνε μια γέφυρα στο χείλος του γκρεμού.
Γράφω γι’ αυτούς που
δακρύζουνε στην όψη του χαμού τους
και μιλάνε του εαυτού τους…

Γράφω γι’αυτούς που
κόντρα σε παράξενους καιρούς στήνουνε πύργους περηφάνιας
ζώντας σε τοίχους παράνοιας
αυτούς που τίμησαν νεκρούς
που ζήτησαν βοήθεια από θεούς και δαίμονες αυτούς που
ζήτησαν να τους ακούς
νέους γέροντες εργάτες άνεργους πολλούς
αυτούς που γι αυτονόητα βγάζουν αφρούς
ανοίγουν του Αιόλου ασκούς φίλους αδερφούς και της φαντασίας ναυπηγούς.
Για ταξιδιώτες ονειροπαρμένους τυχοδιώκτες
διόλου δε πτοούνται από ρότες δύσβατες
γράφω για εκκρεμότητες που χω με τη ζωή για μνήμες
όνειρα που ζουν δίπλα σε λίμνες
γι αυτούς που σέβονται τη γη που πατούν περπατούν
θαύματα στη φύση συναντούν
γι αυτούς που φυλακίζονται από τα λεγόμενα τους
γι αυτούς που απελευθερώνονται από τα δεσμά τους
γι αυτούς που ξεριζώνονται από την βολή τους
από την άνανδρη λειψή ζωή τους
γι αυτούς που τίποτα δεν έχουν να χάσουν
που θα θελες να σουν που σε είδανε και θέλουν να κεράσουν
για γυναίκες που απρόσμενα περνούν κόβουν και ράβουν και τ αρσενικά παραληρούν καραδοκούν γράφω και γι άλλα χίλια δυο πάει καιρός που δε μπορώ να με ακούω να μακρηγορώ, μπορώ ;

Γράφω γι αυτούς που
χάνονται στα όνειρα του νου τους
και χτυπάει η καρδιά τους μες τα βάθη του κορμιού
Γράφω γι αυτούς που
αγγίζουν την ψυχή του ουρανού τους
χορεύουν ρυθμικά σε μια φουρτούνα του μυαλού
Γράφω γι αυτούς που
θέλουνε τον ήλιο του καιρού τους
και χτίζουνε μια γέφυρα στο χείλος του γκρεμού
Γράφω γι αυτούς που
δακρύζουνε στην όψη του χαμού τους
και μιλάνε του εαυτού τους...

Mάλλον είναι μεθυσμένο τ' όνειρο με βλέπει θολά,
μέσα σ' ένα τοπίο που ραγίζει σα γυαλίζει, σπα
η εικόνα, μα έρχεται η επόμενη μια πολύχρωμη φωτογραφία
μέσα σ' ένα στρογγυλεμένο κάδρο
άδειο κατάστρωμα μιλάω με το κύμα εσείς κι η θάλασσα !
Κρατήθηκε στο σύννεφο πού’ φερε την σιωπή η ψυχή μου ,κι απομακρύνθηκε
τα φώτα σου χορεύουν, μα τύφλα σκοτάδι βλέπω εγώ,
νιώθω μερικές φορές τ' απόλυτο κενό ,
κατ' απ' τα πόδια μου θολό το σκηνικό καθώς πέφτω,
υπάρχει φόβος μα τον αψηφώ μ' ένα ψυχικό ανεβασμό,
προσπαθώ να δω τι να κάνω από που να κρατηθώ,
μα το μετάνιωσα θα πέσω ξέρω πως θ' αντέξω.
Πολύχρωμος γύρος ο κόσμος μου τώρα,
με φόρα τα χρώματα μ' ακουμπούν ,σκιές που τραγουδούν στο κάλεσμά τους
αυτές μ' ακολουθούν και καταλήγουν να εξαφανιστούν
θαρρώ πως πάτησα το πόδι μου στη γη,
μια ακτίνα του ήλιου, ακολουθώ ώρα σιωπή
ανοίγω μάτια, τελειώνουν όλα, καθώς...

το φως του ήλιου, το φως του ήλιου με ξυπνά

Είναι εκεί χωρίς ντροπή κάθε πρωί, σαν παρουσία θηλυκή
με ξυπνά ζεστή αναπνοή στιγμή μοναδική αυτή
ο Μορφέας σε περνάει στην απέναντι απ' του ονείρου γη
στολίζεις με την πιο περίεργη σου λέξη, ακόμα και την πιο μικρή μου σκέψη
και το’χω επιλέξει, να σου ρίχνω αφηρημένες ματιές, σ' ευχαριστώ σα να' ταν χθες
οι συμβουλές σου είναι οι καλύτερες κι ας μην τις είπες, οι σκέψεις μου είναι τρύπιες,
στη θολή πρώτη ματιά για την ζωή εσύ τις βρήκες αφού
ντύνεις μ' ανάσες τις ώρες που ζητώ
ερείπια οι μέρες μου χαλάσματα κι εγώ,
μεθύσι πρωινό τόσο γλυκό κι αληθινό,
είσαι κρασί που γυρνάει στο μυαλό στον αέρα,
πρωινό αστέρι δίνει μια σπρωξιά και με πάει πιο πέρα
είσαι νερό που δίνει στο ποτάμι μια καινούργια μέρα

το φως του ήλιου, το φως το ήλιου με ξυπνά

Επισκέπτης

Αγωνιστές Ιατροί, που αν υποκύψουν, δεν θα χούμε άλλη τύχη!
Θα επιδιώξουν να μας συνθλίψουν όλους…

Κουράγιο αδέλφια !!!

» Από τα καλύτερα βίντεο... (από mikroulis11)
» Τα παλιοσίδερα..
» Έτσι, για να μην... ξεχνιόμαστε...
» Πότε θα αλλάξει ο κόσμος;
» Κάπως έτσι.