κάποια λόγια αφιερωμένα σε όλους...

Καθώς η σκέψη μου με παρασύρει για άλλη μια φορά σε παράξενα μονοπάτια, καθώς το ανικανοποίητό μου κάνει το αίμα στις φλέβες μου να κοχλάζει και το βλέμμα μου υψώνεται στον έναστρο ουρανό( ο "κόσμος" όπως τον αποκαλούσαν οι αρχαίοι, λέξη που δεν εχει καμιά σχέση με τη σημερινή σημασία που της έχουμε προσδώσει) και αναζητώ απαντήσεις σε αγωνιώδη ερωτήματα,
τότε θυμάμαι τα παρακάτω λόγια του Παντελή Γιαννουλάκη τα οποία και αφιερώνω σε όλους-ες:

Η αγάπη δημιουργεί τα σύμπαντα, νικά την εντροπία. Η αγάπη, κυρίες και κύριοι, και η αλλόκοτη δημιουργική τρέλα μέσα στη νύχτα, που φτιάχνει καθεδρικούς ναούς στον άνεμο, στιχάκια που τα ακούνε μόνο οι άγγελοι, παράξενα γλυπτά και πυρετικούς πίνακες και μουσικές ανήκουστες, εκκεντρικές θεωρίες και συγκλονιστικές ανακαλύψεις, εξερευνήσεις, λογοτεχνίες και τέχνη κι αριστουργήματα που θα ξεχαστούν, όπως κι οι άνθρωποι που τα σκάρωσαν, που δεν είναι πια παρά σκιές, κι όμως μένει η μνήμη, που δεν σώζεται πουθενά –όλα τα κεφάλια θα χαθούν– αλλά υπάρχει, και θα υπάρχει μέχρι να χαθεί κι ο τελευταίος από εμάς, πέρα από τις εξόδους της νύχτας. Στο άπειρο. Εκεί που όλα δεν τελειώνουν ποτέ, και μόνο αρχίζουν…

Η αγάπη δημιουργεί τα σύμπαντα, νικά την εντροπία.
ευχαριστώ, για μένα και για όλους να σαι καλά , αγαπημένε μας φίλε.

:hg: